Dwie symetrycznie ustawione względem świątyni dzwonnice parawanowe to rzadki układ założenia architektonicznego. Emocje podnosi spójność stylistyczna wszystkich elementów, utrzymanych w porządku barokowym. Stylistyka ta była typowa dla budowli z drugiej połowy XVIII wieku. Prosta elewacja frontowa świątyni jest czteropiętrowa i raczej uboga w sztukaterię, podobnie bryła – jednonawowa z transeptem i wyodrębnionym prezbiterium – ale wnętrze wynagradza to z nawiązką. Bogactwo polichromii i sztukaterii jest niezwykłe. Szczególną uwagę zwraca oczywiście ołtarz główny, zielono-złoty, dwupiętrowy, oraz inne urządzenia – siedzisko celebransa, zdobna ambona i ołtarze boczne. Od stylistyki tej odstaje ołtarz w bocznej kaplicy, znacznie skromniejszy.