Budowa świątyni i przyległego do niej klasztoru trwała zaledwie dwa lata, od 1752 do 1754 roku z fundacji księcia Jerzego Lubomirskiego. Z uwagi na plany oddania miejsca ojcom kapucynom, całość otrzymała styl baroku toskańskiego, charakterystyczny dla tego zgromadzenia. Barok toskański wyróżnia się z całego stylu barokowego redukcją sztukaterii i innych ozdób i preferowaniem surowości formy. Fasada świątyni o trzech kondygnacjach jest prosta, pozbawiona typowych ozdób i dodatków, również wnętrze posiada w zasadzie tylko gzymsowanie i nieliczne polichromie. Ołtarz drewniany, barokowy, prosty i skromny, bez złoceń, z polem centralnym i obrazem Chrystusa w zwieńczeniu. Zwraca uwagę także kazalnica z krzyżem trzymanym przez rzeźbioną w drewnie dłoń, co jest charakterystycznym elementem kościołów kapucyńskich. Oszczędną stylistykę wnętrza porównać można wręcz do ubóstwa zborów protestanckich, które odcinały się od zbytków Kościoła Katolickiego.